Zdrowotne
własności chlorku magnezu.
Poniższa
ocena znaczenia magnezu dla zdrowia autorstwa emerytowanego
biochemika i żywieniowca Waltera Lasta nie jest ani trochę
przesadzona. Jest ona prawdziwa w dwójnasób z uwagi na to, że
zawartość magnezu w naszym pożywieniu znacznie spadła wskutek
stosowania nieorganicznych nawozów dających nadmiar wapnia, oraz
dlatego, że medycyna przesadza w podkreślaniu naszych potrzeb,
jeśli chodzi o wapń i faszeruje nas nim kosztem magnezu.Mimo iż
wapń i magnez działają w organizmie razem, ich wpływ na nasz
metabolizm jest odwrotny. Wynika to głównie z mechanizmu działania
gruczołów przytarczycy, które starają się utrzymać we krwi
połączony produkt wapnia i magnezu na stałym i zrównoważonym
poziomie w stosunku do fosforu. Kiedy poziom magnezu spada, wówczas
w celu przywrócenia równowagi wzrasta poziom wapnia. Skąd bierze
się ta dodatkowa ilość wapnia? Oczywiście, z kości i zębów!
Ten problem pogłębia się, kiedy gruczoły przytarczycy są
chronicznie nadmiernie pobudzane, zazwyczaj przy niedoczynności
tarczycy. To bardzo pospolita sytuacja przy obecności kandydozy
(zakażenia drożdżakowego), plomb z amalgamatu rtęci i wypełnień
kanałów zębowych – wszystkie te czynniki zdają się hamować
działanie tarczycy i nadmiernie pobudzać gruczoły przytarczycy.
Jak organizm reaguje na nadmiar wapnia we krwi? Odkłada go w
tkankach, głównie tam gdzie występuje chroniczny stan zapalny, co
prowadzi na przykład do zwapnienia stawów takiego jak w
artretyzmie, do zwapnienia jajników i innych gruczołów, a w
konsekwencji do zmniejszenia produkcji hormonów. Zwapnienie nerek
prowadzi do konieczności wykonywania dializy, zaś zwapnienie tkanki
piersiowej, szczególnie przewodów mlecznych, często bywa leczone
przy pomocy niepotrzebnej mastektomii oraz innych inwazyjnych
zabiegów.
Magnez dla zdrowych kości i zębów.
Magnez dla zdrowych kości i zębów.
Władze
medyczne utrzymują, że powszechnemu występowaniu osteoporozy i
próchnicy zębów w zachodnich krajach można zapobiec poprzez
spożywanie dużych ilości wapnia. Okazuje się jednak, czego
dowodzą opublikowane badania, że prawdziwy jest proces odwrotny. W
populacjach Azji i Afryki, gdzie spożywa się niewiele wapnia, około
300 miligramów dziennie, osteoporoza występuje bardzo rzadko. W
Afryce u kobiet z grupy plemion Bantu, które spożywają dziennie od
200 do 350 mg wapnia, występuje najmniejsza liczba przypadków
osteoporozy. W krajach zachodnich przy dużym spożyciu produktów
mlecznych średnie spożycie wapnia dochodzi do 1000 mg. Im wyższe
spożycie wapnia, szczególnie pod postacią produktów mlecznych (z
wyjątkiem masła), tym częstsze występowanie osteoporozy. Poziomy
magnezu i fosforu są utrzymywane w oscylującej równowadze przez
hormony wytwarzane przez gruczoły przytarczycy. Jeśli rośnie
poziom wapnia, maleje poziom magnezu i vice versa. Przy niewielkim
przyswajaniu magnezu, wapń z kości przechodzi do tkanek, podczas
gdy wysokie przyswajanie magnezu powoduje przejście wapnia z tkanek
do kości.
Wysokie przyswajanie fosforu, bez przyswajania wapnia lub magnezu, powoduje wypłukiwanie wapnia z kości i wydalanie go z organizmu razem z moczem. Wysokie przyswajanie fosforu razem z przyswajaniem wapnia i magnezu prowadzi do mineralizacji kości.Uzyskiwany poprzez odparowywanie wody morskiej chlorek magnezu jest bardzo cennym związkiem chemicznym, który wspomaga zdrowie, zwiększa witalność, zwalcza skutki procesu starzenia, a także leczy liczne choroby i infekcje. Dr Lewis B. Burnett, chirurg ortopeda, praktykował w dwóch okręgach USA, w których występowały bardzo różne poziomy soli mineralnych w wodzie i w glebie. W okręgu Dallas w Teksasie, przy dużym stężeniu wapnia i niskim magnezu w wodzie, osteoporoza i pęknięcia biodra były bardzo częste, podczas gdy w okręgu Hereford w Teksasie, przy wysokim poziomie magnezu i niskim wapnia, przypadków takich prawie w ogóle nie było. W okręgu Dallas zawartość magnezu w kościach wynosiła 0,5 procent, natomiast w Hereford 1,76 procent. W innym układzie porównań zawartość magnezu w kościach osób cierpiących na osteoporozę wynosiła 0,62 procent, natomiast u zdrowych - 1,26 procent. Tak samo jest w przypadku zębów. Badania przeprowadzone w Nowej Zelandii wykazały, że odporne na próchnicę zęby miały średnio dwa razy więcej magnezu niż zęby podatne na nią. Podaje się, że średnie stężenie fosforanu magnezu w kościach wynosi około 1, w zębach 1,5, w kłach słonia 2, a w zębach zwierząt mięsożernych, które miażdżą kości – aż 5 procent. W kontekście wytrzymałości kości i zębów wapń należy traktować jak kredę, a magnez jak superklej. Magnezowy superklej wiąże i przekształca kredę w doskonałe kości i zęby. Pewna pacjentka oznajmiła Walterowi Lastowi: „W piątek po południu zadzwoniła moja lekarka w sprawie badania gęstości moich kości i chciała dowiedzieć się, co robiłam przez ostatnie dwa lata. Zapytałam, do czego jej to potrzebne. Powiedziała, że po porównaniu badań z roku 2005 i 2006 z badaniem z roku 2008 okazało się, że ich stan poprawił się. Nie mogła w to uwierzyć i oświadczyła, że normalnie ktoś, kto ma osteoporozę, już z niej nie wychodzi". Lekarka przyznała w ten sposób, że wie, iż sposób leczenia przy pomocy wysokich uzupełniających dawek wapnia nie pomaga, a mimo to zastosowała go. Pacjentka sama zmieniła kurację, obniżając dawki wapnia i zwiększając dawki magnezu (w połączeniu z borem).
Wysokie przyswajanie fosforu, bez przyswajania wapnia lub magnezu, powoduje wypłukiwanie wapnia z kości i wydalanie go z organizmu razem z moczem. Wysokie przyswajanie fosforu razem z przyswajaniem wapnia i magnezu prowadzi do mineralizacji kości.Uzyskiwany poprzez odparowywanie wody morskiej chlorek magnezu jest bardzo cennym związkiem chemicznym, który wspomaga zdrowie, zwiększa witalność, zwalcza skutki procesu starzenia, a także leczy liczne choroby i infekcje. Dr Lewis B. Burnett, chirurg ortopeda, praktykował w dwóch okręgach USA, w których występowały bardzo różne poziomy soli mineralnych w wodzie i w glebie. W okręgu Dallas w Teksasie, przy dużym stężeniu wapnia i niskim magnezu w wodzie, osteoporoza i pęknięcia biodra były bardzo częste, podczas gdy w okręgu Hereford w Teksasie, przy wysokim poziomie magnezu i niskim wapnia, przypadków takich prawie w ogóle nie było. W okręgu Dallas zawartość magnezu w kościach wynosiła 0,5 procent, natomiast w Hereford 1,76 procent. W innym układzie porównań zawartość magnezu w kościach osób cierpiących na osteoporozę wynosiła 0,62 procent, natomiast u zdrowych - 1,26 procent. Tak samo jest w przypadku zębów. Badania przeprowadzone w Nowej Zelandii wykazały, że odporne na próchnicę zęby miały średnio dwa razy więcej magnezu niż zęby podatne na nią. Podaje się, że średnie stężenie fosforanu magnezu w kościach wynosi około 1, w zębach 1,5, w kłach słonia 2, a w zębach zwierząt mięsożernych, które miażdżą kości – aż 5 procent. W kontekście wytrzymałości kości i zębów wapń należy traktować jak kredę, a magnez jak superklej. Magnezowy superklej wiąże i przekształca kredę w doskonałe kości i zęby. Pewna pacjentka oznajmiła Walterowi Lastowi: „W piątek po południu zadzwoniła moja lekarka w sprawie badania gęstości moich kości i chciała dowiedzieć się, co robiłam przez ostatnie dwa lata. Zapytałam, do czego jej to potrzebne. Powiedziała, że po porównaniu badań z roku 2005 i 2006 z badaniem z roku 2008 okazało się, że ich stan poprawił się. Nie mogła w to uwierzyć i oświadczyła, że normalnie ktoś, kto ma osteoporozę, już z niej nie wychodzi". Lekarka przyznała w ten sposób, że wie, iż sposób leczenia przy pomocy wysokich uzupełniających dawek wapnia nie pomaga, a mimo to zastosowała go. Pacjentka sama zmieniła kurację, obniżając dawki wapnia i zwiększając dawki magnezu (w połączeniu z borem).
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz